Lost property

Bu ara sık sık Ipod'umda karşıma çıkıyor Divine Comedy'nin başlıkta adını görebileceğiniz şarkısı. Monoton bir melodisi olabilir ama sözleri beni kendi kayıp eşyalarımı düşünmeye itiyor: Postcards and letters
T-shirts and sweaters
Passports and Parkas
Mobiles and chargers
Two tennis rackets
Blue Rizla packets
A new sheep-skin jacket
I lost it all
All through my life there have been
Many rare and precious things I have tried to call mine
But I just cannot seem
To keep hold of anything
For more than a short time...
Sonuna katılmıyorum Mr. Neil Hannon. Bu konuda anlaşamadık. Ben hayatımdaki şeylere fazla "hold" etmekten muzdaribim ama yine de, benim için kıymetli kayıp eşyalar listesi (Greenaway okusa gurur duyardı, Tulse Luper'i dolduramayacak kadar mütevazi belki ama olsun...) aşağıda.
Kayıp Öykü:
Bu hayatımdaki en gizemli kayıp. Lisede benim için önem arz eden İngilizce hocasının benim yazdığım bir mood piece'a karşılık defterimin arasına koyduğu, kim bilir hangi Diet Cola'yı insanlardan önce almak için şapşal şapşal koşarken düşürdüğüm bir kaç sayfalık öykü. Buna bir tepki vermeyince adamcağız sormuştu, ne düşündün hakkında diye. Ben de "Ne hakkında," demiştim.
"Defterinin arasına seni düşünerek koyduğum öykü..."
"Ben almadım onu, neydi?"
"Bir kız çocuğu bir gezegende yaşıyor. Gezegen hep karanlık ama bir gün güneş doğacak ve kızın en çok istediği şey, o güneşi görmek. Ama güneşin çıkacağı gün, bir dolapta kapalı kalıyor."
Ne hoş ve ümit dolu değil mi? Sonra tekrar sordum ama lise bunalımı içinde yitirdim, gitti. İleriki yıllarda, ortaya çıkan komplekslerim, kaçırma korkum, bir yerde bir şeylerin akıp gittiği düşünceleri, hocanın tespitinin doğruluğunu kanıtlayınca, bu öyküyü hep düşünür oldum. Arada bir, çok okuyan arkadaşlarıma sorarım. Henüz "hah, bu Aytmatov'un şu öyküsü," diyen görmedim ama ünlüymüş gibi geliyor. Galiba bu halinde, yani benimle ilgili ama kayıp kalmasını istiyorum.
Kayıp Hırka
Siyah güzel bir hırka ihtiyacı içerisinde çok sevinerek almış, üzerimden çıkarmaz olmuştum (Yanlış izlenimlere kapılmayalım: Cobain modeli, parmaklarıma kadar çekip, içli içli sigara içtiğim bir depresyon hırkası değildi. Penye, düğmeli ve rengi solmamış bir ürünümüzdü). Sonra bir gün kayboldu. İşin ilginci bir kaç ay sonra geri geldi. Meğersem, kişisel tarihimde önemli bir günde Sumru'da kalmış. O günü hatırlattı. Şimdi yine gitmiş, bence yine geri gelecek.
Kayıp Yazlık Siyah Eteklerim:
Açıklayabilirim! Adana Altın Koza'daki içki maratonun ardından (6 gün ve çok sağlam) gözlerimde geçici bir görme kaybı olmuş sanırım. Uçağa yetişmek için can havliyle bavulumu toplarken, 3 adet siyah eteği askıda dolapta unutmuşum, görmemişim. Yerleri yurtları belliydi, oteli arayıp isteyebilirdim. Ama o içki günlerinin kefareti olarak bulaşmadım. Herşeyin bedeli var!
Kayıp Makyaj Çantası
Bir İTÜ döneminde geçilebilecek en fazla sayıda dersi geçip, mezun olmama vesile olan dönemin sonunda finallerin ardından soluğu Fransa'da Sumru'nun yanında almıştım. Ve nedense kendimi makyaj malzemesi alışverişe vurmuştum. Çok güzel şeyler almıştım. Sonra döndüğümde, nedense hepsini yanımda taşıyordum, veya o gün Burcu'ya gösterecektim o yüzden yanımdaydılar. Ayı Pierre filminin zorlu çekim sürecini tamamladığımız gün, (yağmurlu bir Şubat günüydü), bir bara giderken kaybettim. Galiba Araf'ta düştü. Bir daha hiç o kadar güzel makyaj malzemelerim olmadı, olduysa da, bana o kadar güzel gelmediler.
Kayıp plaktan önceki yazılarda bahsetmiştim, kendimi tekrarlayacak değilim.
Nasıl Greenaway'e bir beşlik liste teslim edebildim mi?